Na jednym z rzecznych meandrów

/ 13 komentarzy

Unoszę głowę rozglądając się w około. Widoczny z daleka, opustoszały las zdaje się być jedyną podporą dla ciężkiego nieba. Podążam w stronę rzeki, która z każdym dniem robi się coraz węższa. Idąc przez łachę sypkiego śniegu do ucha wpada uspokajająca, choć przenikliwa i schematyczna melodia skrzypiącego podłoża. Po chwili przystaję, by odpocząć po męczącej przeprawie przez coraz wyższe zaspy. Buchający z ust gęsty strumień pary unosi się w powietrzu, po czym zanika bezpowrotnie wśród nagich gałązek strudzonego drzewa. 

Piękny widok zapiera dech w piersi, a w sercu robi się jakby cieplej. Na każdej gałązce chaotycznie, a jednak z pewnym uporządkowaniem układają się tańczące igiełki lodu. Wśród konarów dostrzegam rzekę. Idę wzdłuż wąskiego koryta w poszukiwaniu ciekawego miejsca. Po dziesięciu minutach stanowczego marszu docieram na miejsce. Szeroki zakręt rzeki, wartki nurt i rozpostarta na nim zawstydzona brakiem kory potężna gałąź skrzywdzonego wiatrem drzewa komponują się w jedną całość. Zewnętrzny łuk rzecznego meandru, nad którym oddycha wysoka, piaszczysta skarpa, porośnięta gdzieniegdzie krzewem dzikiej róży przytula do siebie pas ołowianej wody, która płynie zdecydowanie wolniej, podmywając cyklicznie krystaliczne kożuchy przyklejonego do skarpy lodu. 

Siadam na płaskim pniu ściętego drzewa i jeszcze przez chwilę wpatruję się w piękno otaczającego krajobrazu. Zdejmuję zawieszoną na ramieniu torbę, wyciągam potrzebne akcesoria, po czym odwiązuję zmrożoną kokardkę pokrowca, w którym znajduje się ona. Spoglądam na nią tymi samymi oczyma, którymi oglądałem ją po raz pierwszy w życiu. Nadal niezastąpiona, stroniąca od błędów i niesamowicie doświadczona. Ubrana w lekki kołowrotek stanowi przykład subtelności i elegancji. Skostniałe palce i porcja adrenaliny nie pozwalają na zawiązanie niewielkiej agrafki. W końcu, trzecia próba kończy się pomyślnie. Otwieram pudełko z ulubionymi przynętami i cała historia powraca niczym echo noszące za sobą kształty wypowiedzianych na pustkowiu słów. 

Z każdym woblerem wiąże się oddzielna przygoda pełna radości, uśmiechu, a czasem także żalu i niespełnienia. Wybieram przynętę, która w każdym sezonie spisuje się znakomicie. Przynęta, w którą wierzę i wiążę z nią nadzieje na sukces. Wykonuję rzut. Smukły wobler opada na gładką powierzchnię wody przełamując otaczającą ciszę. Napinam linkę i sprowadzam przynętę do dna, próbując sprowokować do ataku upstrzonego w kropki mieszkańca rzecznej kryjówki. Tym razem przyroda pokazuje mi swoją wyższość. Obłowiłem dokładnie bankowe miejsce nie zaliczając nawet delikatnego kontaktu z rybą.

Emocje opadły, a cały zapał, z jakim ruszyłem nad wodę pozostał w obłowionej miejscówce. Ruszyłem dalej, przedzierając się przez gęstwinę pokrywających brzeg krzewów. Ku mojemu zdziwieniu na horyzoncie pojawiła się niewyraźna sylwetka ukrytego w szuwarach człowieka. Kłusownik? Wędkarz? Od dawna nie widziałem tu nikogo, gdyż mało kto miał pojęcie o tym niesamowitym, dziewiczym wręcz odcinku niewielkiej rzeki położonej z dala od miasta, do której dojazd mogła zapewnić tylko wyposażona w dobre opony terenówka. Podchodzę bliżej, spoglądam w kierunku tajemniczej postaci, która unosi rękę i woła do mnie po imieniu. Jestem w szoku! To Dawid, mój dobry znajomy, z którym nie widziałem się już tyle czasu. 

Podszedłem do niego, przywitaliśmy się serdecznie, po czym usiedliśmy na powalonym konarze, aby powspominać pamiętne wyprawy, kiedy wspólnie odkryliśmy ten niewielki strumień. Naszą rozmowę umilał kubek gorącej herbaty, którą poczęstował mnie Dawid. Kilkadziesiąt minut minęło, nie wiadomo kiedy. Po pełnym refleksji odpoczynku ruszyliśmy w kierunku poznanej podczas wspólnej wyprawy miejscówce. Ostatnie promienie słońca odbijały się od iskrzącego lodu. Dotarliśmy na miejsce. Nieprzewidywalne siły natury zmieniły ten fragment nie do poznania. Powalone drzewa uniemożliwiały swobodne łowienie. 

Ograniczone miejsce mogło być wykorzystane tylko przez jednego wędkarza. Spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo, po czym ruchem głowy wskazałem kompanowi wytypowane miejsce. Dawid z chęcią wykorzystał moją uprzejmość. Zbliżył się do rzeki delikatnym krokiem, zajął pozycję i wykonał precyzyjny rzut. Wobler opadł dokładnie w zamierzonym miejscu. Delikatny nurt rzeczki zniósł go w rejon wystającego z wody konaru. Dawid, który dokładnie wiedział, co należy zrobić, kontrolował przynętę pozwalając jej pracować jak najbliżej obiecującej kryjówki. Wiedziałem, że nie będzie musiał długo czekać na branie i tak też się stało.

Krótka wędka wygięła się w łuk, hol musiał być pewny i szybki. Nie było miejsca na swobodną walkę, dlatego mój kompan w pełni wykorzystywał parametry swojego zestawu. Po chwili ryba dała za wygraną. Naszym oczom ukazał się piękny potokowiec. Widząc tę pięknie ubarwioną rybę w niewielkim podbieraku przyjaciela, uśmiech cisnął się na usta, mimo iż w głowie kręciła się myśl, że to trofeum mogło należeć do mnie. Pogratulowałem Dawidowi, który podziękował mi za wpuszczenie go w miejscówkę. 

Tego dnia nie udało mi się złowić ryby, ale byłem zadowolony. W końcu wędkarstwo to nie tylko pasmo nieustannej rywalizacji i pogoni za pobijaniem własnych rekordów, ale przede wszystkim kontakt z naturą, oraz spotykanie ciekawych ludzi, którzy często zostają w sercach na długo, dlatego cieszcie się każdą chwilą spędzoną nad wodą, oddechem świeżego powietrza, kolejną zaciętą rybą…


Rafał Mleczak

 


5
Oceń
(42 głosów)

 

Na jednym z rzecznych meandrów - opinie i komentarze

grisza-78grisza-78
0
To jest super wpis. Piękna przygoda, esencja pstrągarstwa. Sam łowię w małych rzekach i często jest tam tak ciasno, że trzeba komuś ustąpić miejsca. I kiedy ktoś wyjmuje na moich oczach pięknego potoka, to tak, jak Ty Rafale, cieszę się wraz z łowcą, a jeśli jest potrzeba, to pomagam w podebraniu, czy zrobieniu pamiątkowej fotki. ***** i pozdro!!!! (2014-02-19 01:02)
Zibi60Zibi60
0
Mam także podobne odczucia, tylko pewnie nie przelał bym ich tak poetycko na forum. To jest wpisane w nasze hobby ..."cały zapał, z jakim ruszyłem nad wodę pozostał w obłowionej miejscówce."... 5* za esencję wędkarstwa (2014-02-19 08:20)
Sebastian KowalczykSebastian Kowalczyk
0
Ryba nie jest największą wartością w wędkarstwie. Pięknie to Rafał opisałeś :) (2014-02-19 08:33)
kabankaban
0
Mam kilkanaście kilkunastoletnich woblerów z bogatą historią i jak otwieram pudełko to "wspomnień czar"... . Pozdrawiam z wiadomą oceną. (2014-02-19 14:58)
slawekkiel17slawekkiel17
0
Lowienie sprawiam nam duzo przyjemnosci, zolwienie ryby jeszcze wiecej, ale czy to jest najwazniejsze. Spedzone godziny nad woda i oczekinanie na moment brania to wlasnie to "cos" co nas ciagnie na lono natury. Czy zlowimy, czy nie ?... to juz inna sprawa. *****5-ka. Pozdrawiam Slawek (2014-02-19 15:39)
rafal-idlerrafal-idler
0
Takie teksty się wprost chłonie! Piąteczka:) (2014-02-19 20:14)
saskloszsasklosz
0
Jak czytam Twoją przygodę to tak jakbym tam sam był !!! Piękny wpis (2014-02-19 21:23)
marek-debickimarek-debicki
0
Piękna pasja wędkowania, piękna ryba i naturalne środowiska, w którym znajdujemy ukojenie! Pozdrawiam i *****pozostawiam. (2014-02-19 21:53)
MateuszR86MateuszR86
0
Wspaniały wpis, bardzo przyjemnie się czytało. (2014-02-22 22:25)
marciin 2424marciin 2424
0
Cieszmy się,że mamy jeszcze takie miejscówki gdzie rzadko widuje się ludzi, bo to one dają sens naszym wyprawom. Pozdrawiam i *****:) (2014-02-23 18:53)
spinfishspinfish
0
Bardzo fajny wpis ,takie rzeczki mają niepowtarzalny urok ode mnie pięć .Pozdrawiam (2014-02-24 09:32)
Zander51Zander51
0
Rafał, to Twój najlepszy wpis na blogu ! Wspaniale opisałeś otaczającą Cię przyrodę. Niewielu tak potrafi. No i życzliwość i ustąpienie miejsca na bankówce godne najwyższej pochwały. Brawo Rafał ! (2014-02-25 06:13)
TomekooTomekoo
0
Przechodziłem z Tobą przez ten śnieg aż mi stopy zmarzły ;-) Rewelka wpis ;-) ***** (2014-03-24 15:14)

skomentuj ten artykuł